De dood heeft een slechte reputatie in onze samenleving. Hij is niet welkom. We praten er liever niet over. Mensen die zover zijn, leggen we het liefst afgezonderd bij elkaar. Daar ga je dood. Niet hier, in onze samenLEVING. Hij wordt niet geaccepteerd als onderdeel van het leven. De grap is, dat deze manier van kijken naar de wereld juist leidt tot een verarming van je leven.

Vanaf je geboorte begeef je je in een vrije val. Op een gegeven moment komt het besef dat je niet voor altijd in deze vorm zult bestaan. Ook jij zult een keer te pletter vallen. Dit is een huiveringwekkend besef. De mens heeft trucjes bedacht om hier onderuit te komen: het verzamelen van spullen, mensen en ideeën. Zoveel, dat hij niet meer ziet dat hij eigenlijk aan het vallen is. Soms gebeurt er iets dat zo ingrijpend is, dat zoveel van de dingen die je om je heen hebt verzameld wegvallen, dat je een glimp opvangt van die afgrond. Wat doe je dan? Laat je los? Of hou je stelliger vast aan wat je denkt te kunnen controleren?